W stanach ostrego niedotlenienia oraz w przewlekłych chorobach związanych z niedotlenieniem stosuje się tlenoterapię. Jest to forma leczenia, która polega na zwiększonym dostarczaniu tlenu do organizmu.

Tlenoterapię stosuje się do leczenia stanów, w których następuje niedotlenienie tkanek organizmu, np. w zatruciu tlenkiem węgla czy przewlekła niewydolność oddechowa. W ostrych stanach niedotlenienia tlenoterapię przeprowadza się na oddziałach szpitalnych. W chorobach przewlekłych leczenie może być prowadzone w domu pacjenta przy użyciu specjalnego sprzętu, który można kupić lub wypożyczyć.

Do domowej tlenoterapii wykorzystuje się najczęściej koncentrator tlenu lub butlę tlenową. Koncentrator tlenu jest urządzeniem, które pobiera powietrze, spręża je i następnie wydziela z niego tlen. Tlen podawany jest pacjentowi do oddychania, pozostałe składniki powietrza trafiają z powrotem do otoczenia. Jest to sprzęt łatwy w obsłudze i niedrogi w eksploatacji. Koszt jego używania to wyłącznie koszt zużycia prądu (ewentualnie wynajem sprzętu, jeśli zdecydujemy się na taką formę użytkowania). Jest też dość bezpieczny, ponieważ nie zawiera gazu pod ciśnieniem, który może grozić wybuchem. Jego wadą jest to, że przerwa w dostawie prądu powoduje automatycznie zatrzymanie pracy urządzenia. Niektóre nowsze modele mają możliwość pracy na baterie, więc można ich używać także tam, gdzie nie ma zasilania prądem z sieci. Niedogodnością dla niektórych osób może być także hałas, jaki generuje ten sprzęt.

Skuteczność tlenoterapii zależy w dużej mierze od czasu, w którym podajemy choremu tlen. Zasada jest tu prosta – im dłużej, tym lepiej. Skuteczna tlenoterapia powinna trwać co najmniej 15 godzin na dobę. Oczywiste jest zatem, że korzystniejszym rozwiązaniem jest używanie koncentratora tlenu niż butli tlenowej, która wystarczy zaledwie na kilka dni.